Η Δέσποινα Διαβή γεννήθηκε στις 12 Αυγούστου του 1961 στη Νέα Κεσσάνη του νομού Ξάνθης. Ο πατέρας της, Γιάννης Διαβής, ήταν αγροφύλακας και η μαμά της, Στέλλα Καρτάλη, ασχολούνταν με τα οικιακά και για ένα διάστημα διατηρούσε πρατήριο άρτου στο χωριό. Και οι δύο ήταν παιδιά προσφυγικών οικογενειών που ήρθαν από την Ανατολική Θράκη μετά την καταστροφή του 1922 και εγκαταστάθηκαν στο αμιγώς προσφυγικό χωριό που αρχικά ονομάστηκε «Πλαστήρια». Μάλιστα, ο παππούς της Δέσποινας, ο Ζήσης Καρτάλης από το Μπασαΐτ της Κεσσάνης, ήταν από τους πρώτους που εντόπισαν και επέλεξαν τον τόπο όπου χτίστηκε το χωριό. Είχαν φτάσει με τα κάρα, μετά από μεγάλη ταλαιπωρία κοντά στο Φανάρι, άφησαν εκεί τη μαμά του, τη Δέσποινα, για να πάνε να ελέγξουν την περιοχή και όταν γύρισαν τη βρήκαν κρυμμένη, έντρομη, κάτω από το κάρο σε μια σκυφτή στάση στην οποία έμεινε όλη της τη ζωή.
Στα δεξιά ο παππούς Ζήσης Καρτάλης με τον αδερφό του, Χρήστο.
Τα παιδικά χρόνια της Δέσποινας ήταν χαρούμενα, παρ’ όλο που εκ γενετής είχε ένα σκελετικό πρόβλημα στα πόδια της, εξαιτίας του οποίου χρειάστηκε να κάνει στη διάρκεια της ζωής της πολλές εγχειρήσεις. Η ταλαιπωρία την οποία βίωσε όμως και η αμηχανία που της προκαλούσε μια κάποια δυσκολία που είχε στο περπάτημα την έκαναν δυνατό και αισιόδοξο άνθρωπο, που αντιμετωπίζει κάθε γεγονός της ζωής με χιούμορ. Ως παιδί η Δέσποινα είχε την τύχη να έχει κοντά της πολλά αγαπημένα ξαδέρφια με τα οποία περνούσε τις μέρες της με πολύ παιχνίδι και γέλιο. Ιδιαίτερα ταίριαζε και έπαιζε με τον Τάκη τον Αμερικάνο, τη Γιάννα Καρτάλη και τη Χρύσα Αχτάρη.
Η μικρή Δέσποινα στην αγκαλιά της θείας της, Κωνσταντινιάς, ενώ ο καλός της ξάδερφος, Χρήστος Καρτάλης (Τάκης ο Αμερικάνος) στην αγκαλιά της Βασιλικής Τοπάκη.
Άλλωστε, το χωριό κατά τη δεκαετία του 1960 έσφυζε από ζωή και είχε πολλά παιδιά και νέους. Σχολείο πήγε φυσικά στο χωριό και είχε δασκάλους τη Σοφία Καρακατσάνη και τον Φώτη Φωτίδη. Ήταν μια εποχή που οι δάσκαλοι ήταν απαιτητικοί και αυστηροί, όμως είχαν πραγματικό ενδιαφέρον για τα παιδιά και έκαναν πολύ καλή δουλειά. Επίσης, όλα τα παιδιά ήταν δεμένα και έπαιζαν όλα μαζί όλη μέρα.
Η Δέσποινα μικρή μαθήτρια.
Μετά το Δημοτικό σχολείο η Δέσποινα αποφάσισε να μη συνεχίσει στο Γυμνάσιο. Είχε, άλλωστε, να αντιμετωπίσει άλλη μια επέμβαση στα πόδια της και έμεινε για αρκετό καιρό στο νοσοκομείο στην Αθήνα, όπου της συμπαραστάθηκαν ο θείος της (πρώτος ξάδερφος της μαμάς της), Απόστολος Αλεξανδρίδης και η γυναίκα του, Εύα. Μετά κι από αυτήν την περιπέτεια η Δέσποινα επέστρεψε στο χωριό και συνέχισε να βοηθά τη μαμά της στις δουλειές του σπιτιού και στο πρατήριο άρτου που διατηρούσε. Στον ελεύθερο χρόνο της, παρέα με τους αγαπημένους της συγγενείς και φίλους από το χωριό απολάμβανε ωραίες εξόδους στην πόλη της Ξάνθης, χαρούμενες βόλτες στη θάλασσα το καλοκαίρι και δημιουργικά νυχτέρια το χειμώνα, κεντώντας και ακούγοντας τις συγκλονιστικές ιστορίες που έλεγαν οι μεγαλύτερες γυναίκες της γειτονιάς. Κι έτσι περνούσαν τα χρόνια ήρεμα και ξέγνοιαστα.
Μία από τις θείες της Δέσποινας, η Κωνσταντινιά, είχε μαζί με τον άνδρα της έναν φούρνο στη Γενισέα και έστελναν ψωμιά στο πρατήριο που είχε η μαμά της στο χωριό με ένα νεαρό υπάλληλό τους, το Σωτήρη Καραμανλή. Οι σύντομες συναντήσεις που είχαν η Δέσποινα και ο Σωτήρης οδήγησαν σ’ ένα τρυφερό ειδύλλιο και σύντομα σε αρραβώνα και γάμο. Οι δύο νέοι παντρεύτηκαν στις 5 Αυγούστου του 1984 και είχαν μαζί τους τον πρωτότοκο γιο τους, το Σταύρο, ο οποίος είχε γεννηθεί 6 μήνες πριν, στις 6 Φεβρουαρίου.
Οι νεόνυμφοι, Σωτήρης και Δέσποινα
Τρία χρόνια μετά, στις 2 Ιανουαρίου του 1987 ήρθε στον κόσμο ο δεύτερος γιος τους, ο Γιάννης.
Ο Σταύρος με το μικρό του αδερφούλη, Γιάννη
Μετά τη δουλειά του στο φούρνο, ο Σωτήρης εργάστηκε για ένα διάστημα στην εταιρεία ΕΛΒΙΤΕΞ. Όταν έφυγε κι από εκεί, με τη βοήθεια ενός φίλου και συγχωριανού, του Θοδωρή Τσιλιγγίρη, άνοιξε ένα περίπτερο στην πόλη της Ξάνθης, κοντά στον Ι.Ν. Κωνσταντίνου και Ελένης. Έτσι, η οικογένεια μετακόμισε από τη Νέα Κεσσάνη στην πόλη και ξεκίνησε μια νέα περίοδος στη ζωή της Δέσποινας, κατά την οποία είχε μια απασχόληση που της ταίριαζε γάντι. Γιατί από εκείνο το περίπτερο περνούσαν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες της Πολυτεχνικής σχολής της πόλης μας, για να πάνε προς τις φοιτητικές εστίες. Έτσι, η πολύ κοινωνική και δοτική Δέσποινα είχε την ευκαιρία να δημιουργήσει μια τρυφερή σχέση με αυτά τα παιδιά που την έβλεπαν ως δικό τους άνθρωπο κι εκείνη τ’ αγαπούσε σαν παιδιά της. Όπως η ίδια θυμάται, έρχονταν να την αποχαιρετήσουν όταν έφευγαν για τις διακοπές τους και έτρεχαν να τη δουν όταν επέστρεφαν.
Χαρακτηριστικά της Δέσποινας είναι η κοινωνικότητά και η ενσυναίσθηση. Της αρέσει να γνωρίζει ανθρώπους, να τους προσεγγίζει μέσω του πηγαίου χιούμορ της και όταν έρθει κοντά τους, να τους ακούει και να νοιάζεται, να χτίζει και να διατηρεί σχέσεις που βασίζονται στην ειλικρίνεια και στο πραγματικό ενδιαφέρον. Οι νεαροί φοιτητές και οι φοιτήτριες ένιωθαν αυτήν την ποιότητα στον άνθρωπο που τους εξυπηρετούσε στο μικρό περίπτερο, γι’ αυτό την αγαπούσαν, κι αυτό την έκανε ευτυχισμένη.
Η ζωή όμως έχει και τις σκοτεινές της στιγμές. Ο Σώτος της κάποια στιγμή διαγνώστηκε με καρκίνο και μετά από μια σκληρή και οδυνηρή μάχη με την επάρατη νόσο, κατέληξε στις 17 Απριλίου του 2018. Η ασθένεια και η απώλειά του προκάλεσαν μεγάλη θλίψη στη Δέσποινα, η οποία στάθηκε δίπλα του μέχρι την τελευταία στιγμή και τον φρόντισε με τον καλύτερο τρόπο, παρ’ όλο που και η ίδια αντιμετώπιζε μεγάλες δυσκολίες με την υγεία της και δυσκολευόταν ακόμα και να περπατήσει.
Ο Σώτος τον καιρό της ξενοιασιάς
Σήμερα η Δέσποινα, συνταξιούχα πια, ζει ήρεμα σ’ ένα μικρό διαμέρισμα στην Ξάνθη. Έχει κοντά της τις καλές της φίλες, αλλά και τους γιους της, αφού ο Γιάννης μένει στην ίδια πολυκατοικία και ο Σταύρος την επισκέπτεται συχνά, μαζί με τη σύζυγο και τις δύο κορούλες του, τη Δέσποινα και τη Θωμαή. Η Δέσποινα λατρεύει τις εγγονούλες της και κάθε στιγμή που περνά μαζί τους! Η μικρή Δέσποινα είναι 11 ετών (γεν. τον Αύγουστο του 2013), η Θωμαΐς 7 (γεν. τον Οκτώβριο του 2017) και είναι έξυπνες και ετοιμόλογες σαν τη γιαγιά τους.
Στα αριστερά ο Σταύρος με τις κορούλες του και τον αδερφό του, Γιάννη.
Η Δέσποινα είναι αυτό που λέμε στην Ξάνθη, ένας άνθρωπος «γκιουλ μπαχτσές»! Επικοινωνιακή, δοτική, καλοπροαίρετη, με πηγαίο χιούμορ κι ένα σπαρταριστό γέλιο που ανοίγει καρδιές! Δυναμική και πάντα αισιόδοξη, παρά τις πολλές δυσκολίες που πέρασε στη ζωή της, ευχαριστεί το Θεό για όσα έχει και το μόνο που ζητά είναι τα παιδιά και τα εγγόνια της να είναι καλά. Η Δέσποινα ξέρει να αυτοσαρκάζεται, να γίνεται η ψυχή ης παρέας και, όπως η ίδια ομολογεί, ξέρει να περνάει καλά ακόμα και μες στα νοσοκομεία! Είναι χαρά η γνωριμία, αλλά και κάθε συνάντηση μαζί της!
